οξυέθειρ

ὀξυέθειρ ὁ, ἡ, και ὀξυέθειρος, -ον (Α)

ως επίθ.

1. (για τον εχίνο) αυτός που έχει οξείες, αιχμηρές τρίχες, αγκάθια

2. (και κατ' επέκτ. για αγκάθια) αιχμηρός, μυτερός («ὀξυέθειρας ἀκάνθας», Νόνν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < οξυ-* + -έθειρος (< ἔθειραι «χαίτη»), πρβλ. χρυσο-έθειρος].